Title:หลังม่าน
Pairing:นนบอส
Rate:Angst
Part: 4
Note:สวัสดีค่ะ แผนค่ะ
นังแผนที่กำลังอยู่ในมรสุมสอบเรียนต่อค่ะ ท้ายเทอมที่มีทั้งสอบ งาน หาที่เรียนนี่ช่างสาหัสจริงๆค่ะ น้ำตาไหลเป็นเลือด
ก็จะหาเวลาพิมเงียบๆ สครีมแอบๆในกูเกิ้ลดอคค่ะ.. โคตรน่าเศร้า แต่เป็นที่เดียวที่ถึงไม่มีเน็ต ไม่มีทวิตเตอร์ก็มีความสุขได้ ก๊ากกกก
ส่วนตัวฟิคนี้ บอกตามตรงว่าอยากแต่งตอนต่อมากๆ แต่มีเหตุบางประการต้องเพิ่มเส้นเรื่องแล้วยืดเนื้อเรื่องออกไป ๕๕๕๕๕๕ แหมคุณ แต่มันก็สนุกดีออก
อย่างไรก็ตามแต่ เชิญไปอ่านกันเหลย :”D
หลังม่าน
ถ้าการฟังความจริงนั้นเจ็บปวด
หากเลือกได้จะขอฟังคำโป้ปดขอเธอตลอดไป
“ตอนนี้เราดีกันแล้วใช่ป่ะ”
“หา”
“เรา คืน ดี กัน แล้ว ใช่ ป่ะ”
นนพูดช้าๆ ชัดๆ สร้างความงุนงงให้คนถูกถาม
“คืนดีอะไร”
“ก็เนี้ยะ กูกับมึงไม่คุยกันข้ามปีเพราะเรื่องสภา แต่ตอนนี้มึงยอมมาทะเลกับพวกกู ยอมนั่งข้างกู คุยกับกูด้วย.. อ่า พูดไปพูดมาน้ำตาจะไหล”
มันทำท่าปาดน้ำตา “สรุปว่าตอนนี้ กูกับมึงดีกันแล้วใช่ป่ะ”
เหมือนหมาเลยว่ะ
บอสสะบัดหัวไล่ความคิดเมื่อครู่ออกไป แล้วตอบคำถาม
“ขอพูดก่อนเลยนะว่า กูมาทะเลกับมึง เพราะออยอยากเที่ยวทะเล กูทำเพื่อสุขภาพจิตที่ดีของออย”
บอสพูด ตาหม่นใต้แว่นตวัดไปมองร่างผอมของแฟนสาวที่กำลังโยนลูกบอลเล่นอยู่กับ.. ชายที่เรียกได้ว่าเป็นแฟนเก่า
คิ้วกระตุกหน่อยๆ แต่ไม่ว่ากัน
นนยังคงตั้งหน้าตั้งตาฟังอย่างใจจดจ่อ เด็กหนุ่มปาดเหงื่อ เอาขวดน้ำเปล่าแนบแก้มแล้วพูดต่อ
“ซึ่งก็นับว่าดี ออยดูร่าเริง กูเองก็ไม่ได้ไม่ชอบทะเล ถึงมันจะร้อนไปหน่อยก็อยู่ได้ ส่วนเรื่องคืนดีกับมึง….”
บอสนิ่งเงียบไป ทำท่าใช้ความคิด นนกอดลูกบอลยางรอคำตอบอย่างตั้งใจ “กู.. ไม่รู้”
“เอออออ๋”
เสียงทุ้มร้องดังบอกระดับความตกใจ มือร้อนเอื้อมมาเขย่าไหล่บางรัวๆ บอสสะบัดออก รำคาญ
“ทำไมถึงไม่รู้ล่ะมึงงง นี่กูนึกว่ากูกับมึงเราซี้กันไม่มีเกาเหลาแล้วซะอีกกก”
ไม่ว่าเปล่า ยกแขนขึ้นโอบรอบคอ สัมผัสชื้นและความสากสกปรกของทรายทำให้น่าหงุดหงิดใจ เด็กหนุ่มในชุดเต็มยศไม่โดนน้ำสักหยดสะบัดแขนนั้นทิ้งอย่างรำคาญ แต่หุ่นถั่วงอกรึจะสู้เพื่อนนักกีฬาโรงเรียนอย่างไอ้ณัฐชนนได้ ท้ายที่สุดก็ปล่อยให้มันกอดคอไป เบะปากแสดงถึงความรำคาญอย่างสุดซึ้ง
“ไม่รู้ ไม่รู้โว้ย”
“ตอบกูดิบอสสส เราคืนดีกันยังมึงงง”
“หนวกหูน่า ไม่รู้โว้ย!”
******
ปกตินนเป็นคนโหวกเหวก ทำตัวน่ารำคาญ
แต่ตอนนี้กลับเงียบจนน่ากลัว
“กูส่งถึงแค่บีทีเอสละกันนะมึง”
มันหยุดเดิน หันหน้ามาพูดเสียงเนือย ไม่มีรอยยิ้มส่งมาเหมือนทุกครั้ง
“เออ กลับดีๆล่ะมึง”
กระชับตุ๊กตาในอ้อมแขน ขาก้าวเข้าตัวรถไฟฟ้า เสียงเตือนดังบอกสัญญาณประตูปิด เมื่อหันหลังกลับไป นนที่ยืนหลังเส้นเหลืองกำลังส่งรอยยิ้มมาให้
“ขอบใจน้า ที่มาเที่ยวด้วย”
รอยยิ้ม ที่ไม่เหมือนรอยยิ้มที่ส่งให้ปัง
.
แล้วประตูบีทีเอสก็งับลง
ร่างถลาไปยึดกับเสา ศรีษะพิงเสาเย็นๆ เหม่อมองไปในความมืดของอุโมงค์ใต้ดิน
ภาพของขนมปังกับใครคนหนึ่งฉายซ้ำในหัวสมอง
น้ำเสียงร่าเริง มือสองข้างจับกันมั่น บทสนทนาที่มีแต่คำหวาน แม้ไม่อยากฟังก็ได้ยินชัดเจน
อา ปวดหัว..
.
นี่จะเรียกว่า กรรมตามสนองได้มั้ยนะ
.
ตลอดเส้นทางกลับบ้าน มันไม่ชวนเขาคุยเหมือนทั้งวันที่เดินเที่ยวด้วยกันมา น้ำเสียงร่าเริงก็เปลี่ยนไปเหมือนอย่างที่เห็น
การชวนคุยก็ไม่ใช่เรื่องถนัดของเขาเสียด้วยนี่นะ..
จะเป็นยังไงต่อไป ก็รอวันจันทร์ที่จะถึงนี้ก็แล้วกัน
นึกแล้วก้มลงมองตุ๊กตาสนู๊ปปี้ในอ้อมกอด
.
รู้สึกได้
ว่าในใจกำลังปวดอย่างไร้เหตุผล
จริงๆแล้วถ้าให้หาเหตุผลสักข้อ..
.
เลิกคิดถึงมันเถอะ
มือกดเบอร์โทรศัพท์ ฟังเสียงรอสายเฝ้ารอปลายสายตอบรับ
ติ๊ด
เขาหลับตา ถอนหายใจพรืด ก่อนจะเอ่ย
“..ออย”
*
.
.
“แปลกใจจังที่บอสขอมาที่บ้านตอนวันหยุดแบบนี้”
เสียงแหบอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอชวนให้รู้สึกโหวงในใจ ออยจัดโต๊ะติวหนังสือให้เหมือนวันปกติที่มาติวตอนเลิกเรียน
“ไม่ต้องจัดโต๊ะติวหรอกออย”
เด็กหนุ่มวางประเป๋าลงบนเตียง ตามองไปยังโทรทัศน์เครื่องพอเหมาะเครื่องเดียวในห้อง “ดูหนังกัน ได้มั้ย?”
ออยทำหน้าแปลกใจ เธอยืดตัวตรง ดวงตาคู่สวยมองแฟนหนุ่มของตนที่นั่งอยู่บนปลายเตียงนุ่ม ดวงตาเหม่อลอย ในมือมีDVDแผ่นหนัง เด็กสาวโคลงหัวไปมารู้สึกประหลาดใจเล็กๆ แต่ก็พับโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กเก็บไป
ย่างเท้าเข้าไปหยิบแผ่นหนังในมือมาดู พลิกกล่องไปมา รู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง
“หนังรัก?”
“อืม”
บอสพยักหน้า ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ถอนหายใจแรงในอ้อมกอดมีตุ๊กตาสนู๊ปปี้ ออยเดินไปเปิดเครื่องเล่น เปิดโทรทัศน์ ใส่แผ่น กดเลือกคำสั่งเล่น เดินไปนอนบนเตียงมั่ง
ออยนอนตะแคงมองแฟนหนุ่มที่กำลังมองเพดานสีขาวอีกที ปล่อยให้เสียงโฆษณาสั้นเล่นผ่านไปเรื่อยๆ
ในหัวมีคำถามและความไม่เข้าใจมากมาย
“หาดาวมาติดดีมั้ยนะ”
เสียงทุ้มเอ่ย ออยมองไปบนเพดานบ้าง
“อื้ม.. นั่นสินะ ตอนกลางคืนคงจะสวยดี”
ว่าจบก็ยันตัวขึ้นมานั่งแล้วลงจากเตียง เดินไปยังประตู “เราว่าเราไปเอาขนมข้างล่างมากินตอนดูดีกว่า กดหยุดรอหน่อยนะ”
“ให้ช่วยไหม”
ถามทั้งที่ยังไม่ละสายตาออกจากเพดาน
“อื้ม ไม่ต้องหรอก”
.
บอสแปลกจังนะวันนี้
หอบน้ำและซองขนมจุกจิกพะรุงพะรังขณะขึ้นบันได ในหัวกำลังคิดว่าควรจะถามถึงต้นเหตุความประหลาดนี้หรือปล่อยไปดี
ถึงหน้าห้อง ขณะกำลังเอื้อมมือไปเปิดอย่างทุลักทุเล บอสก็เปิดประตูให้เสียก่อน
แขนผอมยื่นมาเป็นเชิงว่าจะช่วยถือ ออยส่งของกินในมือให้ก่อนจะปิดประตูตาม เด็กหนุ่มตรงดิ่งไปนั่งบนพื้น เอนหลังพิงเตียง ตั้งท่าเตรียมดูเรียบร้อย
ในมือถือรีโมทเตรียมจะกดเล่นต่อ
แล้วออยก็ลบความคิดที่จะถามคำถามพวกนั้นไป
.
.
“ตุ๊กตาน่ารักจังนะ”
ขณะที่หนังกำลังเล่น ออยก็พูดโพล่งถึงตัวสนู๊ปปี้ในอ้อมแขนของแฟนหนุ่มข้างกาย คนที่กำลังดูดน้ำหยุดชะงัก เธอเอียงคองงเล็กน้อย แต่ก็พูดต่อ “ไปได้มาจากไหนเหรอ”
“ได้มาตอนไปห้าง เห็นมัน…. น่ารักดี”
เขาตอบ สายตายังจดจ้องไปที่จอโทรทัศน์
“ชอบอะไรพวกนี้เหรอ ไม่เคยรู้เลย”
มือบางยื่นไปลูบตุ๊กตา จับหูสีดำเล่น ลูบไปมาเบาๆ
“…ตอนเด็กๆเคยดูน่ะ มันก็น่ารักดี”
ออยว่าเธอเห็นใบหูของเขาขึ้นสีแดงเล็กน้อย
“ไม่เอาน่า ไม่เห็นต้องอายเลย เป็นผู้ชายชอบอะไรพวกนี้ไม่แปลกนะ”
ออยหัวเราะร่วน มือเปลี่ยนไปลูบผมทรงถูกระเบียบของชายสุดเนี๊ยบ “มันน่ารักขนาดเนี้ยะ เราไม่เคยดูยังชอบเลย”
เด็กหนุ่มนั่งชันเข่า ยกตุ๊กตาขึ้นกอดรัดกว่าเมื่อครู่เล็กน้อย แล้วเงียบไป
.
..อืมม ไปพูดอะไรให้ไม่ถูกใจรึเปล่านะ
.
“บอสชอบหมาเหรอ?”
ลองชวนคุยต่ออีกนิดนึงละกัน
.
“..ก็ไม่ได้เกลียด แต่ก็ไม่ได้ชอบ”
.
“เหรอ..”
ออยนั่งชันเข่าบ้าง โคลงหัวไปมามองแฟนของตนที่ดูจะสนใจหนังมากๆ
หันไปจ้องมองโทรทัศน์บ้าง ก็ไม่ได้น่าสนใจอะไรขนาดนั้นนี่นะ
คิ้วเรียวขมวด ทำแก้มป่องน้อยๆ หันไปมองบอสที่จนตอนนี้ยังไม่ให้ความสนใจตัวเธอแม้แต่น้อย ตาคู่หม่นนั้นไม่ได้จ้องมองโทรทัศน์ด้วยซ้ำ.. เหม่อไปถึงไหนกันนะ
คิดว่าระยะเวลาปีเศษ จะเข้าถึงกันมากพอแล้วเสียอีก
เธอเม้มปากนิดๆ ก่อนจะเอ่ย
“เฟิสต์น่ะ เค้าชอบหมามากๆเลยนะ”
“หืม?”
เด็กหนุ่มหันมามองอย่างงุนงง
ทำไมจู่ๆถึงพูดถึงเฟิสต์.. ตามไม่ทัน
ออยกระชับแขนที่กอดเข่าตัวเองไว้ เม้มปากเล็กน้อย สัมผัสได้ว่าตัวสั่นเบาๆ
“คือ.. ไม่มีอะไรหรอก แค่พูดถึงให้ฟังน่ะ”
“..อืม”
บอสส่งเสียงตอบรับในลำคอ เลนส์แว่นสีใสสะท้อนหน้าจอโทรทัศน์
“แล้วก็นะ เฟิสต์เนี่ย ยิ้มน่ารักมากเลยล่ะ”
หยุด.. ต้องหยุด
ร่างผอมชะงักไปอีกครั้ง หันมองแฟนของตนด้วยสายตาไม่เข้าใจ
“ออย?”
“เฟิสต์อ่ะ ถึงไม่ค่อยสนใจเรา แต่เค้าอบอุ่นมากๆเลยนะ”
..กำลังพูดอะไรอยู่
“ใจดี ยิ้มให้บ่อยๆ เวลาอยู่กับน้องหมาก็น่ารักมากๆ”
“บางทีเราก็คิดนะ ว่าระหว่างเฟิสต์กับบอส ใครสนใจเรามากกว่ากัน”
“บอสทำให้เรารู้สึกน้อยใจน้อยมากนะ”
“แต่บางครั้ง…. เราก็รู้สึกว่าถ้าอยู่กับเฟิสต์ คงมีความสุขมากกว่านี้”
เด็กหนุ่มตัวแข็งทื่อ เมื่อเห็นหยาดน้ำสีใสร่วงหล่นลงจากแก้วตาสีหม่น
“.. เราทำอะไรไม่ดีลงไปเหรอออย”
เขากลืนน้ำลาย ก่อนจะเอ่ยคำถาม ออยหลับตาแล้วสั่นหัวไปมา
.
“ไม่บอส ไม่”
.
“..ออย บอกเราสิ”
มือบางเอื้อมไปจับไหล่ผอมของอีกคน ปล่อยตุ๊กตาสนู๊ปปี้ลงบนพื้น เสียงสะอื้นไห้เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่บอส…. เราพูดไม่ได้”
กลัว
ที่จะพูดคำๆนี้ออกไป
“…บอส กลับไปก่อนได้ไหม”
มือที่จับไหล่ผอมนั้นชะงักกึก
ตาหม่นสองคู่สบกัน ล้วนแต่มีแววตาปวดใจทั้งสิ้น
บอสปล่อยมือออก ชั่งใจว่าควรจะกอด หรือไม่กอดคนตรงหน้าดี ถอนหายใจเฮือกใหญ่
แล้วเขาก็เดินออกมา
โดยไม่ลืมตุ๊กตาที่มองเมื่อไหร่ก็ชวนให้คิดถึงคนคนนึง
คนที่ทำให้เขาไม่มั่นใจในหัวใจของตัวเอง
ทั้งๆที่คิดว่า พอมาอยู่กับออยจะทำให้ผ่อนคลายขึ้นแท้ๆ
แต่ในหัวก็หยุดคิดถึงใบหน้าหงอยเหงาของมันไม่ได้
จะหายเศร้าหรือยัง คุยกับปังหรือยัง
ทั้งที่ควรกังวลเรื่องออยแท้ๆ
.
คนเลวเอ๊ย
.
********
ที่แรกที่ตรงไปหลังจากจอดจักรยานที่โรงจอดรถจักรยานคือห้องสภา
.
มือดันประตูให้เปิดเข้าไป มาแต่เช้าตรู่แบบนี้.. ต้องการอะไรกันนะตัวกู
ก็แค่นึกไม่ออกว่าสองคนนั้นจะไปเจอกันได้ที่ไหน นอกจากที่นี่
แต่เอาเข้าจริง นนมันไปคุยกับปังที่บ้านก็ได้ นัดเจอที่ห้างก็ได้ ไม่มีความจำเป็นที่ต้องมาเฉพาะห้องสภาสักนิด… นึกแล้วขยุ้มผมตัวเอง ถอนหายใจแรง
.
ออยจะเป็นยังไงบ้าง นี่คือความคิดรองลงมาจากเรื่องไอ้นน
.
กูเป็นเด็กม.6… ที่ควรมุ่งเป้าไปที่การสอบเรียนต่อสินะ
จนแล้วจนรอดในตอนนี้ ห้องสภายังคงว่างเปล่า
เด็กหนุ่มเดินออกจากห้องสภา สวมรองเท้า เดินไปยังลานหอประชุมเพื่อเข้าแถวยามเช้า
หางตาเหลือบไปเห็นแถวของห้องม.6ที่อยู่ใกล้กัน
ร่างชุ่มเหงื่อของเฟิสต์กำลังสวมเสื้อนักเรียนอย่างทุลักทุเลหลังจากผ่านการวิ่งยามเช้า ขาปั้นวิ่งมาแทรกเข้าแถวกับกลุ่มเพื่อน ยิ้มตาหยีอย่างเป็นมิตรดังเคย
เหมือนร่างจะอยู่ในรัศมีสายตาของตาตี่นั่น เฟิสต์หันมายิ้มยิงฟันใส่ โบกมือทักทายพอเป็นพิธี เด็กหนุ่มผงกหัวรับ
หันไปอีกทาง ออยกำลังมองมาทางตัวเขา หากสังเกตดีๆจะเห็นได้ว่าใต้ขอบตาคล้ำและบวม
อยากเข้าไปพูดขอโทษ แล้วกอดเธอไว้เหมือนที่เคยทำในห้องพยาบาลตอนนั้น
.
.
.
ไม่สิ
หากสังเกตสายตาที่กำลังจ้องมองมาดีๆ ตาหม่นคู่นั้นไม่ได้จ้องมาที่เขา
เธอกำลังมองเฟิสต์ต่างหาก
*เม้าท์นิด*
มาต่อข้างล่างนิดนุงนะเธอนะ
พอดีเพิ่งสำนึกได้ว่าไม่ได้แปะรูปลงบล๊อคนานเท่าไหร่แล้ว ฮ่าาาาา
จริงๆก็วาดเรื่อยๆนะคะ อยากเอามาลงในนี้ด้วย แต่หาจังหวะเหมาะๆไม่ได้สักที..
วันนี้ก็ฮึดพิมยาวกว่าเดิมนิดโหน่ย…
(อ่ะๆ ลงภาพๆ)
ระลึกได้แล้วว่าอยู่สาย #มโนเองแต่งเองเขียนเองอ่านเองแฟนอาร์ตเองสนุกเองอร่อยเอง
การได้ทำทั้งวาดทั้งแต่งฟิคพล๊อตที่ตัวเองชอบนี่มันสนุกจริงๆค่ะ แม้ว่างานจะค้ำคออยู่ก็ตามแต่
ต้องกลับไปเขียนงานแล้วค่ะ.. ซียูนะ จู๊บ