FIC MY HERO ACADEMIA
TITLE:Deep Purple
RATE:AU,Angst
PAIRING:Midoriya Izuku x Bakugo Katsugi
Note:เป็นAUรีเวิร์ส(?)ของแม่เกาค่ะ เป็นAUที่จะสลับสับเปลี่ยนสีหัวและนิสัยของตลค.ในMHAแบบตรงกันข้ามกับออริจินอลทั้งหมดเลยย แล้วคัตจัง น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก(ก ไก่อีกแสนแปด) น่าขย้ำขยี้ที่สุด โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ใครอยากเห็นก็ตามลิงค์พวกนี้ไปเลยยูว >> https://twitter.com/yeodeul/status/762226871450738688
https://twitter.com/Bro_KKolii/status/762281446958518272
/ขอเอามาเพียงเท่านี้เด้อ ToT ดี๊ดีป่ะล่ะ กรี๊ดดดดดดด
ไปอ่านกันโล้ย
.
บาคุโกกลัวมิโดริยะ
ดวงตาสีม่วงหม่นที่จ้องมองมามันทำให้เขารุ้สึกอึดอัด แต่ถึงกระนั้นบาคุโกก็ไม่กล้าพุดบอกไป
เขาทั้งสองคนเป็นเพื่อนสมัยเด็ก ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ จนกระทั่งอายุ4ขวบ ช่วงเวลาที่อัตลักษณ์ของเด็กในวัยทุกคนจะเผยออกมา อัตลักษณ์ของบาคุโกคือน้ำ ดวงตาสีน้ำเงินมรกตฉายประกายเมื่อเห้นพลังของตน เด้กน้อยตื่นตาตื่นใจกับมันอย่างที่สุด มิโดริยะเองเมื่อเห้นเขาใช้พลังก็รู้สึกลุ้นกับอัตลักษณ์ของตนเองไปด้วย
แต่สุดท้ายแล้ว โลกก็ไม่มีความเท่าเทียมให้เด็กน้อย ผลทางการแพทย์ยืนยันอย่างชัดเจนว่ามิโดริยะ อิซึคุเป็นบุคคลไร้อัตลักษณ์
ความฝันแสนยิ่งใหญ่จบลงทั้งที่อายุเพิ่งจะย่าง5ขวบ มันทำลายจิตใจเด็กน้อยแตกเป็นเสี่ยง
นับตั้งแต่ตอนนั้น บาคุโกตัวน้อยไม่ได้สังเกตเลยว่า
รอยยิ้มที่มิโดริยะยิ้มให้นั้น ไม่เหมือนเดิม
-Deep purple-
ตั้งแต่ขึ้นมัธยมต้น มิโดริยะแสดงพฤติกรรมก้าวร้าวอย่างเห็นได้ชัด
เพราะเค้าไร้อัตลักษณ์และท่าทางอ่อนแอ เขาจึงตกเป็นเป้าของอันธพาลในโรงเรียนอย่างไม่ต้องสงสัย ทุกวี่วันเขาจะถูกรังแก แรกๆก็แค่เดินชนไหล่ พูดเหยียดหยาม นับวันมันก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆจนบาคุโกทนไม่ไหว
บาคุโกเคยถามมิโดริยะว่าทำไมถึงปล่อยให้ถูกรุมแกล้ง เขาอยากช่วย แต่ก็ถูกห้ามไว้
‘ผมมีวิธีแก้ปัญหาของผมเอง ไม่ต้องถึงมือคัตจังหรอก’
บาคุโกไม่เข้าใจ แต่วันนี้ก็ได้เห็นแล้ว
วันที่มิโดริยะฟิวส์ขาด
เด็กหนุ่มผู้มีอัตลักษณ์ได้แต่นั่งกอดเข่าคุดคู้อยู่ภายในซอกหลืบระหว่างตึกเรียน ดวงตาสีน้ำเงินมรกตเต็มไปด้วยหยดน้ำ ร่างกายเขาสั่นเทิ้ม๘ณะมองภาพแสนบ้าคลั่งของเพื่อนสมัยเด็กตรงหน้า ท่อนไม้เบสบอลเหล็กสะท้อนแสงแดดยามเย็นที่สาดส่องเข้ามา หยดเลือดสีแดงกระเด็นมาใกล้เด็กหนุ่ม บาคุโกหดขาเข้าไปกอดตัวเองแน่นมากขึ้น เขาร้องไห้จนคิดว่าจะไม่เหลือน้ำตา ภาพแสนโหดร้ายตรงหน้ามันทำเขาคลื่นเหียนอยากอ้วก นี่มันมากเกินไปสำหรับเขา
มิโดริยะหยุดมือเมื่อเห็นว่าพอแล้ว ร่างอันธพาลหลายร่างลงไปนอนร้องโอดโอย ดวงตาสีม่วงชำเลืองมองร่างเบื้องล่างด้วยสายตาเหมือนมองก้อนกรวด เขาปล่อยไม้เบสบอลลง บาคุโกคิดว่ามันจะจบลงแล้วแต่เด็กหนุ่มผมหยิกก็ลงมือเตะร่างที่กำลังบาดเจ็บอยู่อย่างแรง เตะ เตะ เตะเข้าไปซ้ำๆด้วยสีหน้าเรียบเฉย ริมฝีปากยกยิ้มเล็กน้อยแสดงถึงความสะใจ
“…ย….หยุดเถอะ อิซึคุ!”บาคุโกร้องบอกแม้ว่าทั้งร่างจะสั่นระริก
แต่เพื่อนสมัยเด็กก็ยังไม่หยุด
“พอได้แล้ว! อิซึคุ!! เดี๋ยวพวกเขาก็ตายหรอก”
บาคุโกคิดว่าถึงเรียกไปเท่าไหร่มิโดริยะก็ไม่หยุดแล้ว เด็กหนุ่มผมดำกัดปากตัวเองจนเลือดซิบ รวบรวมความกล้าสั่งขาตัวเองให้ลุกขึ้น ร่างโปร่งลุก แล้ววิ่งตรงไปหาเพื่อนสมัยเด็กที่ดูจะสติหลุดไปแล้ว มือใช้พลังสร้างน้ำก่อนจะปล่อยราดเต็มเส้นผมสีขาวแซมม่วงของอีกคน
“ฉันบอกว่าให้พอไง!! ถ้าเขาตาย นายก็จะไม่ได้เข้ายูเอย์นะ!!!!!”บาคุโกตะโกนออกไป
เมื่อได้ยินชื่อโรงเรียนที่ตนใฝ่ฝัน มิโดริยะก็หยุดลง
เด็กหนุ่มผมดำหายใจหอบ มือสั่นระริกเมื่ออีกคนหันมาฉายดวงตาสีม่วงหม่นที่อ่านไม่ออกใส่ตน เขากำลังจะเอ่ยพูดแต่เสียงห้าวของหัวโจกก็โพล่งขึ้นมาทั้งที่ร่างยังอยู่ใต้เท้าของมิโดริยะ
“…ยู…เอย์…..คนไร้อัตลักษณ์เนี่ยนะ.. จะขำตาย”
บาคุโกขนลุกซู่ ร่างกายแข็งไปทันทีที่อีกคนขยับตัวไปชกคนข้างล่างเต็มแรง เขาไม่ทันแม้แต่จะห้ามมิโดริยะด้วยซ้ำ พอรู้ตัวอีกที ทุกอย่างก็จบลงแล้ว รถพยาบาลและอาจารย์ที่เขาแอบเรียกมาก็มาถึง อาจารย์หลายคนถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเห็นสภาพสถานที่ทะเลาะวิวาท
ก่อเหตุขนาดนั้นเข้าไป มิโดริยะควรจะโดนไล่ออกไปแล้ว ไม่ใช่แค่พักการเรียน2เดือนหรอก แต่เป็นเพราะบาคุโกเองที่ช่วยพูดกับอาจารย์ไว้ นับว่าเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อมากที่สุดแล้วสำหรับทุกคน แหงล่ะ ก็เล่นก่อเรื่องไว้ขนาดนั้น
แม้ว่าจะบ้านใกล้กัน แต่ตลอดเวลา2เดือน บาคุโกก็ไม่พบมิโดริยะเลยหลังเหตุการณ์นั้น
วันเวลาผ่านไป แต่บาคุโกก็สลัดภาพวันนั้นทิ้งไปไม่ได้เสียที เขาฝันร้ายเห็นมันหลายครั้ง ภาพเพื่อนสมัยเด็กหวดไม้เบสบอลเหล็กใส่อันธพาลทีละคนทีละคนยังเด่นชัดในดวงตาสีน้ำเงินของเขา ความฝันจบที่ดวงตาสีม่วงหม่นจดจ้องมาที่เขา ราวกับต้องการจะบอกอะไรสักอย่าง มันน่ากลัว น่ากลัวมาก
แล้วเขาก็ตื่น
บาคุโกนอนมองเพดานในความมืด น้ำตาไหลลงข้างแก้ม เขารู้ว่าคงนอนไม่หลับแล้วจึงลุกขึ้นมานั่งกอดเข่าตัวเอง ปลอบให้ร่างกายที่สั่นระริกหยุดสั่นเสียที
เขากลัวมิโดริยะ กลัวเหลือเกิน
แต่ถึงอย่างนั้น เด็กหนุ่มคนนั้นก็ยังเป็นเพื่อนเขา
แม้จะทำเรื่องโหดร้ายเช่นนั้นลงไปก็ตาม
บาคุโกสะอื้นไห้ พร่ำถามตัวเองว่าเมื่อพบหน้าอีกคนอีกครั้ง เขาจะยังทักทายมิโดริยะเหมือนเมื่อก่อนได้หรือเปล่า
TBC.
(ขอแปะแฟนอาร์ตตัวเองโด้ย UpU)
(น่ารักเนอะ /บี้ๆๆ)
(สุดท้ายนี้ คงจะมาต่อ.. ขอเวลาสักพักนะคะ จุ๊บ)
Ppan19 