[Fic A Monster Calls]Nice to meet you again

Fic A Monster Calls

Title:Nice to meet you again

Pairing:Conor x Harry

Note:ฮัลโหลลลล๊ วันนี้กลับมาพร้อมภาคต่อของDeep down in your eyesค่าา ปั่นด้วยไฟที่ยังคุกรุ่น กลัวลืมอารมณ์ที่มีให้เรือผีนี้ไปเสียก่อนน่ะค่ะ555 แต่งได้ยาวและสนุกสำหรับเรากว่าพาร์ทแฮร์รี่เยอะเพราะข้อมูลนางน้อย แต่งพาร์ทคอนเนอร์น่าจะสนุกตรงที่ได้มโนเต็มที่และสุดเหวี่ยงน่ะค่ะ ได้เห็นน้องคุกคาม— (ชวอบ)

 

Nice to meet you again

หลังจากแม่เสีย คอนเนอร์ก็ต้องย้ายมาอยู่กับคุณยายอย่างไม่มีข้อยกเว้น แม้ตอนแรกจะอิดออดและความสัมพันธ์ระหว่างเขากับยายจะกระท่อนกระแท่น แต่พอสูญเสียสิ่งสำคัญในชีวิตไปพร้อมกัน ยายและคอนเนอร์ก็กลายเป็นคนสำคัญในชีวิตของกันและกัน

ยายตัดสินใจส่งคอนเนอร์เข้าเรียนศิลปะ ตามเส้นทางฝันที่เขาและแม่ของเขาต้องการแต่ไม่มีโอกาสทำมัน

นั่นเป็นสาเหตุที่คอนเนอร์ต้องออกจากโรงเรียนทันที ครูใหญ่และอาจารย์คนอื่นก็เข้าใจเขาดี

เด็กน้อยได้แต่หวังว่า ชีวิตของเขาต่อจากนี้จะได้พบเรื่องดีๆกับเขาบ้างเสียที

คอนเนอร์เริ่มปรับตัวเข้าหายาย พูดคุยกันตามประสายายหลาน กินมื้อเย็นด้วยกัน ช่วยกันทำความสะอาด ไม่ทำลายข้าวของ เขาพยายามยิ้มบ่อยๆให้ยายได้รู้สึกดี

ทุกวันไปโรงเรียน วาดรูป พบปะผู้คน แม้คอนเนอร์จะมีปัญหากับการพูดคุยกับผู้คนไม่น้อย แต่เด็กหนุ่มก็พยายามสานสัมพันธ์กับผู้อื่นอย่างเต็มที่

ความเจ็บปวดจากการสูญเสียความสำคัญจะยังคงอยู่ แต่เวลาจะช่วยสมานบาดแผลในหัวใจของคอนเนอร์และยาย อาจจะไม่เร็วมาก แต่สักวันคอนเนอร์ก็จะสามารถยิ้มได้อย่างเบิกบาน เขาเชื่ออย่างนั้น

วันคืนผ่านไป วันเวลาหมุนเปลี่ยนไปเรื่อยๆ

เด็กน้อยกลายเป็นเด็กหนุ่ม คอนเนอร์ โอมาลลีอายุ16ปีส่วนสูงเพิ่มขึ้นไม่กี่สิบเซ็น ตัวยังคงผอมไม่มีน้ำมีนวล แม้ว่ายายจะขุนขนาดไหนแต่ก็ไม่ได้ผล สาเหตุอาจมาจากการนอนดึกจนสุขภาพเสียติดต่อกันแต่เด็ก นิสัยการพบปะผู้คนไม่ถึงขั้นเลวร้าย แต่ก็ยังเพื่อนน้อยนับด้วยสองมือได้

และเขามีความสุขดี

ใช้ชีวิตวนเวียนระหว่างบ้านยาย โรงเรียน บ้านพ่อในอเมริกาช่วงคริสมาสต์ ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ไปเวลาจ่ายตลาดกับคุณยาย เรื่อยมาเรื่อยๆ ไปเยี่ยมหลุมศพคุณแม่ที่โบสถ์บ้างบางทีพร้อมกับยืนมองต้นยิวต้นใหญ่

ลึกๆลงไปแล้ว คอนเนอร์รู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง

แต่เขาก็นึกไม่ออกเสียที

 

เช้าวันหนึ่งในฤดูหนาว คอนเนอร์เดินเท้าจากบ้านไปยังโรงเรียนเหมือนทุกวัน หอบของพะรุงพะรังที่เป็นการบ้านดรออิ้งไปส่งอาจารย์ ควันสีขาวลอยฟุ้งในอากาศตามจังหวะหายใจเข้าออก มือที่ไม่ยอมใส่ถุงมือขึ้นสีขาวซีดปลายนิ้วเป็นสีแดงจากการโดนความเย็นกัด

ขณะกำลังเล็มขนมปังไข่ดาวเป็นอาหารเช้าเพราะตื่นสายกินมื้อเช้าที่บ้านไม่ทัน คอนเนอร์รู้สึกเหมือนเห็นคนที่คุ้นตาเดินผ่านกันไปขณะเขากำลังเดินเร็วๆ

คนที่ร่างสูงผอมเพรียว ใบหน้ายียวน จมูกโด่งเป็นสัน เสียงทุ้มที่แตกหนุ่มไวกว่าคนวัยเดียวกัน

เด็กหนุ่มหันหลังไปมอง หากแต่ไม่พบใครที่คิดว่าคุ้นตาอย่างที่ว่าแล้ว

คอนเนอร์หันซ้ายขวารอบตัว เขาเหม่ออยู่พักหนึ่งแล้วก็พึงระลึกขึ้นได้ว่าจะเข้าคลาสสายแล้ว เด็กหนุ่มร่างผอมจึงสาวขายาวๆเดินต่อ

 

คอนเนอร์นึกไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเขาลืมอะไรไป

 

วันนี้ยายเลิกงานช้า และก็ครบกำหนดวันซื้อของเข้าตู้เย็นประจำสัปดาห์แล้ว คอนเนอร์จึงต้องมาซูเปอร์มาร์เก็ตคนเดียวหลังเลิกเรียน เด็กหนุ่มตัวสูงระดับมาตรฐานน้ำหนักต่ำกว่าเกณฑ์กำลังหอบของพะรุงพะรัง แขนผอมที่จับแต่ดินสอพู่กันเต็มไปด้วยถุงหูหิ้วจนน่ากลัวว่าจะหัก

คอนเนอร์เดินออกจากแคชเชียร์อย่างทุลักทุเล รองเท้าผ้าใบเดินย่ำไปยังบ้าน ลมหนาวพัดตีหน้าอย่างแรงจนฟันสั่นกระทบกันแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมือไม่ว่าง

คอนเนอร์อยากขายาวมากกว่านี้ จะได้เดินไปถึงบ้าน เอาของเข้าตู้เย็น ชงโกโก้อุ่นใส่มาร์ชเมลโล่กินดูทีวีรอมื้อเย็นกับยาย

ไหล่ผอมเดินชนกับร่างสูงของคนที่ยืนอยู่ในลานจอดรถอย่างไม่ตั้งใจ คอนเนอร์เซจนเกือบล้มส่วนอีกคนล้มกระแทกพื้นเพราะไม่ทันตั้งตัว

“เป็นอะไรมากมั้ยครับ”คอนเนอร์ถาม

“เจ็บน่ะสิไอ้บ้า เดินดูทางมั่งมั้ยวะ”เสียงทุ้มเอ่ยตอบ คอนเนอร์รู้สึกว่ามันช่างเป็นเสียงที่คุ้นหูอย่างน่าฉงน แต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร “จะยืนค้ำหัวอีกนานมั้ย ดึงฉันขึ้น!”

ไหล่ผอมสั่นนิดๆ เขาตัดสินใจวางถุงซุปเปอร์ลงจากแขนตัวเอง ยื่นมือเย็นที่โดนความหนาวกัดไปจับมืออุ่นในถุงมือกับคนที่นั่งคุดคู้อยู่ข้างล่าง แล้วคอนเนอร์ก็คลายความฉงนของเขาได้ทันใดเมื่ออีกคนยืนเต็มความสูง

ใบหน้าที่มักจะยียวนกวนประสาทเขาตลอดเวลา สันกราม จมูก ทรงผม และที่สำคัญ ดวงตาคู่นั้น ทั้งหมดนี้คือแฮร์รี่ และไม่ได้เปลี่ยนไปเลย นอกจากส่วนสูงที่เพิ่มขึ้นเล็กน้อยให้เขาดูผอมเพรียวหุ่นดีดูภูมิฐานมากขึ้น

“แฮร์รี่?/โอมาลลี?”ทั้งสองเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจประสานกัน

พริบตาที่ดวงตาทั้งสองประสานกัน เรื่องราวเก่าๆก็หวนกลับคืนมา

ครั้งสุดท้ายที่เจอกัน คือตอนที่คอนเนอร์ต่อยแฮร์รี่ที่โรงอาหาร เป็นความทรงจำที่ไม่น่าจดจำสักนิด

ตอนแรกคอนเนอร์คิดว่าแฮร์รี่คงจะกระชากคอเสื้อเขามาต่อยหรือมองด้วยสายตาเหยียดๆ พูดจาร้ายกาจใส่แบบทุกครั้ง แต่ที่แฮร์รี่ทำก็แค่ มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดว่า “เอ่อ… ไง”

คอนเนอร์นิ่งไปแว้บหนึ่ง “ไง แฮร์รี่”

แล้วทั้งสองก็ตกอยู่ในความเงียบ คอนเนอร์ก้มต่ำมองรองเท้าผ้าใบ มือคว้าไปหยิบเอาถุงซุปเปอร์มาถือไว้ดังเดิม “ท โทษทีที่ชนนายนะ ชั้น.. เอ่อ ขอตัว”

แฮร์รี่ทำท่าเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่าง เด็กหนุ่มอึกอักเล็กน้อยแต่ก็โบกมือนิดๆ “อ เอ้อ บาย โอมาลลี”

คอนเนอร์สาวเท้าเร็วจนแทบจะกลายเป็นวิ่ง ตรงดิ่งไปยังบ้านของเขา

อาจจะเพราะเหนื่อย หรือเพราะอากาศหนาวก็ไม่ทราบ แต่แก้มและใบหูของเขาขึ้นสีแดงผ่าวไปทั่วทั้งหน้า

แต่คอนเนอร์รู้ ว่าเขากำลังเขินอาย

และสาเหตุก็มาจากดวงตาคู่สวยของแฮร์รี่นั้นเอง

 

คอนเนอร์ไม่เคยคิดเลย ว่าเขาจะมีความรู้สึกแบบนี้กับผู้ชาย

พูดให้ถูกคือ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีความรู้สึกแบบนี้ต่อใครมาก่อน

และไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก ว่าทำไมถึงเป็นแฮร์รี่

ไม่ๆๆ มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ว่ารักหรืออะไรเทือกนั้น ต้องไม่ใช่อย่างแน่นอน

คอนเนอร์มั่นใจว่ามันค่อนข้างจะออกไปทางลุ่มหลงเสียมากกว่า ก็แฮร์รี่น่ะหน้าตาดีมาแต่ไหนแต่ไร มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ ดวงตาก็สวย ถึงนิสัยจะเสียก็เถอะ

 

คืนนั้นที่พบแฮร์รี่ คอนเนอร์ฝันถึงเรื่องเก่าๆของพวกเขาสองคน

การทะเลาะวิวาท การจ้องตา การระเบิดอารมณ์ มันค่อนข้างจะเป็นฝันร้ายจนเด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาตอนดึก แต่ถึงจะเป็นฝันร้าย แต่เขาก็รู้สึกว่าหัวใจกำลังเต้นระส่ำเมื่อนึกถึงดวงตาและใบหน้าของแฮร์รี่ที่เข้ามาใกล้ในความฝัน

เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงไปนอนแรงๆ ถอนหายใจพรืด ยกมือกุมหน้าตัวเองพร้อมนวดหว่างคิ้ว

“..หน้าตาดีจริงๆนั่นแหละ”

 

อยากเจออีกจัง

 

จะว่าไปแล้ว ยังไม่ได้ขอโทษเลยนี่นา

 

ม่านตาเบิกกว้างขึ้นนิดๆเมื่อนึกประโยคเมื่อครู่ขึ้นมาได้ นึกย้อนไปถึงครั้งสุดท้ายที่เจอกัน ในโรงอาหาร

สัมผัสของหมัดลุ่นๆที่โดนใบหน้าหล่อของแฮร์รี่ย้อนกลับเข้าในหัวของเด็กหนุ่ม เขารู้สึกตากระตุก กุมมือตัวเองแล้วลูบมัน ร่องรอยแผลถลอกจากตอนนั้นหายไปแล้ว แต่สัมผัสยังไม่จางหายไปไหน

เช่นเดียวกับสัมผัสที่แม่เคยกอดเขา

คอนเนอร์งอตัวเป็นกุ้ง กอดตัวเองนอนจนผล็อยหลับไป ตื่นมาพบกับอาการปวดหลังจากท่านอน

 

“หลานควรพักผ่อนให้เยอะๆหน่อยนะ จะได้โตสมวัย”ยายบ่นเรื่องเดิมเป็นรอบที่ล้านบนโต๊ะอาหารขณะกินมื้อเช้า คอนเนอร์นั่งลงบนเก้าอี้หลังทำแพนเค้กของตัวเองเสร็จ เขาสั่นหัวเล็กน้อยก่อนจะยกแก้วใส่นมขึ้นดื่ม

“ทำไงได้ล่ะฮะ”หญิงแก่ฟังแล้วส่ายหัวไปมา

“ยายรู้หรอกนะว่าถึงยายจะบอกเรื่องนี้กี่รอบๆเธอก็ไม่สนหรอก”เธอเอ่ยขณะหยิบน้ำผึ้งราดใส่แพนเค้กเพิ่ม “แค่ดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ ยายไม่หวังอะไรมากกว่านี้”

คอนเนอร์ยิ้มให้เธอนิดๆผงกหัวตอบรับให้ชื่นใจโดยไม่พูดถึงสาเหตุของอาการนอนน้อยของเขา

“เอ้อ ยายฮะ”

“อะไรฮึ”

“ถ้าจะกลับไปเยี่ยมโรงเรียนเก่าเนี่ย จะว่าอะไรมั้ยฮะ”

หญิงแก่เงยหน้ามองหลานชายด้วยสีหน้าประหลาดใจและสงสัย “มีอะไรให้อยากกลับไปล่ะ ไม่เห็นเธอพูดถึงโรงเรียนเก่านานแล้วนะ”

คอนเนอร์ยักไหล่ผอมของตน ในหัวนึกถึงแฮร์รี่ “เปล่าฮะ แค่อยากไปเฉยๆ”

หญิงแก่ไม่พูดอะไรต่อ แค่ผงกหัวรับก่อนจะลุกเอาจานไปเก็บ “จะไปวันไหนล่ะ ให้ไปส่งมั้ย”

เด็กหนุ่มสั่นหัว “ไม่เป็นไรฮะ น่าจะไปหลังจากเรียนเสร็จวันนี้แหละ เดินไปก็ได้”

—

วันนี้คอนเนอร์เลิกเรียนตอนบ่ายสาม เขาเดินเท้าไปโรงเรียนเก่าอย่างไม่เร่งรีบมากพร้อมกับแผ่นกระดาน กระดาษ จานสีหอบหิ้วไปมาอย่างพะรุงพะรังเพราะกระเป๋าพื้นที่ไม่พออีกแล้ว ใช้เวลาร่วมชั่วโมง เดินจนขาแข็งและปวดเท้า ในที่สุดเขาก็เดินมาถึงจุดหมาย

เป็นเวลาเลิกเรียนสากลที่กำหนดไว้ เด็กหลายคนทยอยกลับบ้าน บางส่วนอยู่ทำกิจกรรมชมรมหรืออาจมีสอบแก้คะแนน คอนเนอร์ตัดสินใจเดินไปทักทายอาจารย์ก่อนเนื่องจากไร้จุดหมายจะไป ซึ่งเพราะเรื่องเก่าๆสมัยที่แม่ยังป่วย อาจารย์ส่วนใหญ่รู้จักและค่อนข้างเอ็นดูคอนเนอร์ ก่อนที่เขาจะเริ่มมีนิสัยค่อนข้างหัวรุนแรงในช่วงใกล้ออกจากโรงเรียนก็ทำหลายคนเอืมระอาไปเยอะเหมือนกัน

การกลับมาเยี่ยมโรงเรียนทำให้อาจารย์หลายคนรู้สึกดีที่เห็นเด็กหนุ่มมีชีวิตชีวาและโตมากขึ้น เขาได้รับขนมมาประมาณนึงพร้อมกับคำแนะนำด้านอาหาร คอนเนอร์ยิ้มเล็กน้อยและผงกหัวตามปกติ สักพักก็ขอตัวไปเดินดูโรงเรียน

คอนเนอร์เลือกเดินไปในอาคารเรียนเก่าของเขาก่อน หลังจากขอตัวออกมาสักพัก เด็กหนุ่มเริ่มคิดว่าคนที่เขาตามหาอยู่ที่ไหน

คนอย่างแฮร์รี่ไม่น่าจะชอบกีฬา แต่ถ้าเล่นแล้วป๊อป เขาก็คงไม่ปฏิเสธ

ขาผอมก้าวไปสนามบาสอย่างไม่ต้องคิดอะไรอีกมาก เมื่อเขาไปถึงและพบแฮร์รี่ยืนอยู่ในสนาม เด็กหนุ่มอดชมตัวเองในใจเบาๆไม่ได้

เป้าหมายของการมาเยี่ยมโรงเรียนเก่าถูกพบแล้ว คอนเนอร์ไม่จำเป็นต้องเดินไปไหนต่อ เขายืนอยู่ข้างประตูโรงยิมจ้องมองการซ้อมแข่งของทีมอะไรสักอย่างกับทีมโรงเรียน

ใบหน้าของแฮร์รี่หล่อเหลา และปฏิเสธไม่ได้เลยว่าดูดีมากเมื่อดูโชกเหงื่ออย่างนั้น หนำซ้ำชุดนักบาสที่ใส่ดันเป็นเสื้อกล้ามกว้างพร้อมกางเกงขายาว คอนเนอร์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเกย์ขึ้นมาเมื่อเห็นภาพนั้น ดูดี ดูดีราวกับภาพวาด งดงามจริงๆ

เหมือนแฮร์รี่จะไม่ลืมการละเล่นเก่าของพวกเขาสองคน ขณะที่เด็กหนุ่มวิ่งตามลูกและคอนเนอร์จ้องมองเขาไม่ละสายตา สายตาที่ควรจับจ้องอยู่ที่ลูกบาสกลับหันขวับมาประสานกันกับดวงตาของคอนเนอร์

เด็กหนุ่มตัวผอมตกใจ พอๆกับนักบาสโรงเรียนหน้าหล่อ เขาโดนสกัดขาแย่งลูกไปจนทำให้ทรงตัวไม่อยู่ แฮร์รี่ล้มลงไปกองอยู่กับพื้นพร้อมกับเสียงนกหวีดแจ้งฟาวล์ ไม่นานเขาก็โดนหิ้วมานั่งข้างสนามพร้อมน้ำแข็งประคบข้อเท้า คอนเนอร์รู้สึกหน้าชากับเหตุการณ์เมื่อครู่ที่เกิดอย่างรวดเร็วและตัวการที่ทำให้แฮร์รี่เป็นเช่นนั้นคือเขาเอง

จะมาขอโทษเค้า ดันทำให้เค้าเจ็บตัวเสียนี่…. ถึงจะไม่ได้จงใจและไม่รู้ว่าทำอะไรผิดไปตรงไหน แต่ก็มั่นใจว่าทำผิดแน่ๆ

เด็กหนุ่มร่างผอมค่อยๆเดินเข้าไปที่ม้านั่งนักกีฬา รอบข้างแสตนด์เชียร์มีสาวๆห้อมล้อมจ้องมองมายังแฮร์รี่ที่บาดเจ็บแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะจะเป็นการรบกวนการแข่ง คอนเนอร์ว่าเขาเห็นบางคนแทบจะปีนลงมาจากแสตนด์ชั้นสูงๆ แต่จะทำเป็นไม่เห็นแล้วกัน

แฮร์รี่กัดปากไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกมา เอาขาข้างที่เจ็บวางบนเข่าอีกข้าง มือจับถุงน้ำแข็งที่ประคบเท้าตัวเองไว้ ผมเปียกเหงื่อเล็กน้อย คอนเนอร์ใจเต้นเมื่อเห็นภาพนั้น บ้าเอ๊ย คนอะไรทำอะไรก็มีผลกับใจเขาไปซะหมด รีบๆขอโทษเรื่องเก่าๆแล้วรีบกลับ ไม่ต้องเจอกันอีกเลย เขาไม่ชอบการที่ต้องใจเต้นกับผู้ชายบ่อยๆหรอกนะ

“..ฮ เฮ้ แฮร์รี่”เด็กหนุ่มร่างผอมเอ่ย ยกมือขึ้นโบกเล็กน้อยเป็นการทักทาย

แฮร์รี่ละสายตาออกจากข้อเท้าที่บวมแดง เมื่อพบว่าเจ้าของเสียงเรียกคือคอนเนอร์ แฮร์รี่ขมวดคิ้วมุ่นใส่เขาก่อนเอ่ยเสียงแข็ง “ไง โอมาลลี”

“….นั่น ล้มแรงน่าดูนะ”เขาเกาหัว

“เออ ชั้นโง่เองแหละที่ดันละสายตาจากลูกบอล”คนตัวสูงเอ่ย ขยับที่ให้อีกคนมีที่นั่งเป็นการเชิญคอนเนอร์มานั่งข้างๆ คนตัวผอมอึกอักปนงงงวยนิดๆแต่ก็นั่งลงแต่โดยดี “เพราะใครก็ไม่รู้”

จู่ๆคอนเนอร์ก็เสียวสันหลังวาบ เขาหัวเราะแห้งทั้งๆที่ไม่อยากหัวเราะสักนิด “เอ้อคือ วันนี้ฉันมาเยี่ยมโรงเรียนน่ะ”

“เหรอ ว่าไปแล้วนายไปเรียนอยู่ที่ไหนน่ะตอนนี้”

“โรงเรียนศิลปะน่ะ อยู่ห่างจากที่นี่ไกลพอสมควร แถมใช้รถบัสคนละสาย”

“ฉันกับนายเลยไม่ได้เจอกันเลยสินะ”

เอ๊ะ คอนเนอร์คิ้วกระตุก

อยากเจอเหรอ

แน่นอนว่าเขาไม่พูดออกไป “…จริงๆแล้วคือ ฉันมานี่เพื่อ”

เสียงนกหวีดหมดเวลาดังขึ้น ทีมโรงเรียนชนะ แฮร์รี่ลุกขึ้นเดินกะเผลกไปจับมือกับทีมคู่แข่งและเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนลุกออกไปดวงตาคู่สวยและใบหน้างามหันมาทางเขา ก่อนจะเอ่ย

“รออยู่นี่ ฉันจะกลับมาคุยด้วย อย่าหนีหางจุกตูดไปซะล่ะ”

—

เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง แฮร์รี่เดินกลับมาในชุดนักเรียนม.ปลายพร้อมไม้ค้ำและกระเป๋านักเรียน ขายาวสาวเข้ามาอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ “เก็บของ ตามมาเร็วๆ” เขาพูดอย่างร้อนรน

“มีอะไรเหรอ?”คอนเนอร์กระชับกระเป๋าและข้าวของทุกอย่างไว้กับตัวเองเตรียมเดินเร็วกับอีกคน “นายรีบไปไหนน่ะ”

“รีบหนีแฟนคลับบ้าคลั่งและพวกเวรที่พยายามประคบประหงมเท้าฉัน ก็บอกว่าไม่เป็นอะไร ไม่ฟังกันสักนิดให้ตาย เร็วสิวะคอนเนอร์!”เสียงทุ้มตวาดคนตัวเตี้ยกว่า คอนเนอร์ผู้กระจ่างชัดแล้วรีบเดินเข้าไปประคองอีกคน แฮร์รี่มีท่าทีฟึดฟัดเล็กน้อยกับการกระทำนั้นแต่ก็ยอมให้เขาประคองไปแต่โดยดี

“แล้วเอ่อ เราไปคุยกันที่ไหนดี”เด็กหนุ่มตัวเตี้ยกว่าถาม

“ไปห้องเรียนฉันแล้วกัน มีของต้องไปเอา”แฮร์รี่ตอบพร้อมชี้ทาง คอนเนอร์พยักหน้ารับ

เด็กหนุ่มสองคนใช้เวลาไม่นานในการประคองร่างกันและกันไปจนถึงห้องเรียนชั้นม.ปลาย แฮร์รี่ผละออกจากคอนเนอร์แทบจะทันทีเมื่อถึงที่หมาย คนตัวเตี้ยถอนหายใจเหนื่อยขณะเดินตามอีกคนเข้าไป

แฮร์รี่เดินค้ำโต๊ะไปเรื่อยๆจนถึงโต๊ะตัวเอง หยิบหนังสือและของจุกจิกของตัวเองออกมาใส่กระเป๋าเป้ที่สะพายมาด้วย คอนเนอร์ยืนห่างจากเขาไม่กี่ช่วงโต๊ะ เหมือนว่าจะเสร็จธุระหลักของแฮร์รี่แล้ว เด็กหนุ่มจึงเริ่มมาสนใจเพื่อนเก่าของตน ร่างสูงดันตัวเองให้นั่งบนโต๊ะแล้ววางขาข้างที่เจ็บบนที่นั่งเพื่อที่จะนวดได้สะดวก “แล้ว นายมาที่นี่เพื่ออะไรไม่ทราบ โอมาลลี”

คอนเนอร์ค่อนข้างตกใจกับการเข้าเรื่องอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ตอบไม่เต็มเสียง “พอดีฉัน..เอ้อ ที่ได้เจอนายวันก่อน” มือผอมที่เต็มด้วยคราบสีที่ล้างไม่สะอาดถูกันไปมา “ก็เลย นึกถึงเรื่องสมัยก่อนนิดหน่อย แล้วฉันก็คิดขึ้นได้ว่า.. เรื่องตอนนั้น ฉันอยากขอโทษนาย”

แฮร์รี่หันมามองเขาด้วยสายตาตกตะลึง ริมฝีปากสวยผยอขึ้นด้วยอารามตกใจ “ฮ่า!” เขาร้อง

คอนเนอร์สั่นหัวงุนงงไปแว้บหนึ่งกับท่าทีนั้น แฮร์รี่กลั้วขำปนอารมณ์โกรธเกรี้ยว

“นายรู้มั้ยฉันรอคำนี้มานานเท่าไหร่โอมาลลี ไอ้เวรเอ๊ย!”

แฮร์รี่คงลุกขึ้นมาต่อยเขาคืนไปแล้วถ้าขาไม่เจ็บอยู่ หรือไม่ก็อาจสบถด่าเขาด้วยถ้อยคำรุนแรงมากกว่านี้ แต่กลับไปทำเช่นนั้น แฮร์รี่เพียงแค่หัวเราะกับตัวเอง มือหนากุมเส้นผมตัวเอง

“นายรู้มั้ย ฉันโคตรโกรธเลยตอนที่กลับมาแล้วไม่เจอนายที่โรงเรียน นายทำร้ายชั้น แล้วนายก็หนีไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ชั้นรู้ว่าเราไม่สนิทกันมากจนจะต้องมีจดหมายหรือของขวัญจากลา แต่แม่ง ฉันโคตรโกรธ เลยว่ะโอมาลลี”แฮร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดแต่เจือเสียงสั่นเครือ “แล้วกับอีแค่เพราะว่าเราบังเอิญเจอกันที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่เข้าๆออกๆทุกวัน วันต่อมานายก็มาหาฉันถึงที่ ..ควรจะว่ายังไงดีล่ะโอมาลลี ให้ตายเหอะ ถ้าเราไม่บังเอิญเจอกัน นายก็จะใช้ชีวิตของนายไปเรื่อยๆฉันก็จะลืมเรื่องของนายไม่ได้!”

สิ้นเสียงสบถของแฮร์รี่ ห้องเรียนตกอยู่ในความเงียบงัน มีเพียงเสียงหอบหายใจเหนื่อยของแฮร์รี่และเสียงหายใจติดขัดของคอนเนอร์

คำพูดของแฮร์รี่วนเวียนอยู่ในหัวของคอนเนอร์ มันทำท้องของเขาปั่นป่วน ยิ่งเห็นดวงตาคู่สวยนั่นมีน้ำใสๆคลอเบ้าแล้ว—

“….แฮร์รี่ นายร้องไห้?”

มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาพร้อมกับปกปิดใบหน้าของตัวเอง “แล้วที่ตลกคืออะไรมั้ย โอมาลลี” แฮร์รี่กัดปากตัวเอง มันเป็นสีแดงอมชมพู “ตอนที่เห็นนายในโรงยิม ฉันเหมือนไอ้งั่ง ที่แค่เห็นดวงตาของนายก็ทำอะไรไม่ถูก”

คอนเนอร์เหมือนหยุดหายใจตลอดเวลาที่แฮร์รี่พูดความรู้สึกของเขาออกมา

เขาต้องจัดการ กับความรู้สึกนี้

รองเท้าผ้าใบคู่เยินก้าวเข้าไปหาเด็กหนุ่มในชุดผู้ดีแต่หัวจรดเท้า มือเปื้อนสีน้ำมันแตะลงที่มือหนาที่ปิดใบหน้าสวยนั้นออก เผยให้เห็นดวงตาสีสวยของแฮร์รี่

ดวงตาที่เขาลุ่มหลง

“..ฉันเองก็ชอบดวงตาของนาย แฮร์รี่..”

มือสองข้างเลื่อนไปประคองหน้าหล่อเหลาของอีกแฮร์รี่ ดวงตาเลื่อนลงมองริมฝีปากรูปกระจับสีแดงแล้วเลื่อนริมฝีปากของตนเข้าไปใกล้ กดมันลงไป นุ่มนวลแต่ก็หนักแน่น เขาบดเบียดมันเข้ากับริมฝีปากของแฮร์รี่ที่เหมือนจะอึ้งจนตัวแข็งไปแล้ว ซึ่งก็ไม่ต่างกับคอนเนอร์เท่าไหร่นัก

เขายังไม่รู้เลยว่าที่ตัวเองกำลังทำอยู่มันหมายความว่ายังไง

มันไม่ใช่การสอดลิ้นหรืออะไร ก็แค่อยากสัมผัสริมฝีปากสวยของชายที่น่าหลงใหลนี้เท่านั้น

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ทั้งสองไม่ทราบ แต่คอนเนอร์ก็ไม่มีวี่แววจะละออกไป แฮร์รี่จึงผลักไหล่ผอมของเขาออกเบาๆ

อาจเพราะอากาศหนาว ผิวสีขาวของทั้งตอนนี้กลายเป็นสีแดง โดยเฉพาะที่ปากนั้นแดงเป็นพิเศษ คอนเนอร์มองตาของแฮร์รี่ มองใบหน้าหล่อเหลาของเขาแล้ววกกลับมาที่ปาก ขณะที่กำลังขยับตัวเข้าไปรั้งคออีกคนให้รับจูบของตนอีกครั้งแฮร์รี่ก็ใช้สองมือตะปบปากตัวเองเสียก่อน

โอ.. น่ารักจัง คอนเนอร์คิด

“…………นี่นาย เป็นเกย์?”แฮร์รี่เอ่ยด้วยเสียงอู้อี้ ขยับตัวไปไหนไม่ได้เพราะขาเจ็บและขณะที่โดนจูบเขาก็โดนอีกคนกักตัวไว้บนโต๊ะเรียนเสียแล้ว

คอนเนอร์สั่นหัว “ไม่ๆ ฉันว่าไม่นะ”

“แล้วที่ทำนี่หมายความว่าไงวะ”

คอนเนอร์เสตาไปมองมือตัวเองที่กุมไว้อย่างประหม่า “..ชั้น ไม่ได้เป็นเกย์ สาบานได้”ดวงตาเลื่อนขึ้นไปมองใบหน้าของอีกคนอย่างกล้าๆกลัวๆ “ก็แค่… กับนาย”

“ถ้าไม่เจ็บเท้าฉันคงเตะนายไปแล้วโอมาลลี แม่ง”แฮร์รี่เบ้ปาก “อีกอย่างนะ จูบอย่างกับเด็ก”

คอนเนอร์หน้าแดงแปร๊ด เขาผละออกมาจากโต๊ะตัวที่แฮร์รี่นั่งอยู่เพื่อให้อีกคนเป็นอิสระจากการโดนกักตัว มือกุมหน้าและหัวตัวเอง ความคิดในหัวตียุ่งเป็นพัลวัน

“ฉัน.. มองตานาย แล้วคิดว่าอยากจูบ”เสียงเพิ่งแตกหนุ่มเอ่ยออกไป

แฮร์รี่มองมาที่คนตัวเตี้ยด้วยสายตาบอกไม่ถูก ถอนหายใจหนัก มือหนายกขึ้นเสยผมตัวเอง “..ฉันไม่น่าเล่นเกมส์จ้องตากับนายตอนนั้นเลยโอมาลลี นั่นเป็นจุดผิดพลาดสูงสุดในชีวิตฉันแล้วมั้ง”

คอนเนอร์ตื่นตระหนกเล็กน้อยเมื่อนึกถึงมัน “นั่นคงเป็นสาเหตุที่ฉัน..เอ่อ ชอบตานาย”

“ชอบ? ไม่เอาน่าโอมาลลี ฉันว่ามันน่าจะเป็นคำที่มากกว่านั้น”แฮร์รี่เสยผมตัวเองแบบเซ็งๆ “มันน่าจะเป็น ความรู้สึกแบบเดียวที่ฉันมีให้กับดวงตาเน่าๆของนาย”

คอนเนอร์ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ แต่ริมฝีปากเขายกยิ้มขึ้นหลังได้ยินคำพูดนั้นของแฮร์รี่ เดินเข้าไปใกล้ แล้วจูบเขาอีกครั้ง และแฮร์รี่ก็ไม่บ่นอะไรเหมือนเคย